سرباز هاي دلتنگ،

چه در صلح چه در جنگ،

 سرباز هاي غربت،

محكوم ها به طاقت،

و اشك بي نهايت،

لباس هاي خاكي، هلاکی،

 سیگار های پنهان،

 یا تیغ های عریان،

 و گریه های بی جان،

 ستوه درد دوری،

 تنبیه های زوری ،

 صبوری صبوری،

غروب های دلگیر،

نگاه های شبگیر ،

و ذهن های در گیر،

 تفنگ های خسته،

غرور ها شکسته،

 دهان های بسته ،

 تمام شد ولیکن ،

تنها بودن من

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً

پلک چشمان دلم افتاده است           خسته از تکرارم و بی اختیار                   

                                                      اشک بانگ آمدن سر داده است

در هوای خفته ی سرد اتاق                      بی رمق در جای خود چسبیده ام

می گزم لب را وبا چشمان باز          گوییا صد سال من خوابیده ام

حسرت باریدن باران عشق    در هوای واهی ام   

                                         آه من سر گشته ی تنهایی ام

   شیشه ها سر گشته ی گرد و غبار   

                         ای دریغا از بهار

                                              باز هم سر بر زمین بنهاده ام

عنکبوتی لانه کرده در اتاق        در کنار آن چراغ        

                       گشته آویزان ز سقف خانه ام                 

                                                        می تند تار فراق

باز هم بی اعتنا رد می شوم    از کنار لحظه ها        

                       می دهد آزار سوز ناله ام                    

                                                       جذبه ی آیینه ها

چشم بر هم می گذارم می روم          تا رهایی همچو برگ

               می روم تا نیست گردم در افق          

                                                  همره دستان مرگ....

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً

شب است و لحظه ی حرمان مریم /  وطفلی خفته در دامان مریم

وجود نازنینش بکر و بی عیب /  خدا می داند و وجدانِ مریم

مسیح خالق و پیغمبر صلح /  گلی خوشبوی از بُستانِ مریم

همان طفلی که از روح خداوند /  نهالش تنجه زد در جانِ مریم

نه دستی بهر تیمار وجودش /  نه دارویی که بُد درمانِ مریم

دلش در معرض اوهام وحشی /  ولی چون کوه بُد پیمانِ مریم

ندای لا تَخَف لا تَحَزنوهآ /  زسوی خالقِ سبحانِ مریم

شفا بخش دل پردرد او شد /  بشد لطف خدا از آنِ مریم

.بُوَداو روح «جاوید» خداوند /  نبشته این چنین فرمانِ مریم

امیدوارم بابانوئل به جای کادوی زیبا

تقدیر زیبا برای تو هدیه بیاره

تقدیر خوب رو نمیتونی الان حس کنی

اما در آینده میفهمی بهترین آرزو رو برات داشتم

.پیشاپیش کریسمس مبارک

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً

تو در اوج بی خیالی          فارغ از رنج و ملالی

نمی بینی قلب عاشق             داره  با تو شور و حالی

نمی ده ناز نگاهت                   به من خسته مجالی

تا بشینم در کنارت           حتی دیده قاب خالی...

نیمه  شب ها هستی            روزها کمی و کاستی

در روزهای نبودنت موج صبوری و بی وفایی خویش را

آشکارا فریاد می زد گویی در التماسهایش یه جوری

فراموشی را به خانه اش دعوت می کرد....

وای نمی دانم؟؟؟؟

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً

کاش بودی

و میدیدی ذره ذره

جون سپردم

دوریت برام یه

سمه،سمه قطره قطره

هی میمردم

کاش بودی و نیزاشتی که منو از من بگیرن

کاش بودی و نمیزاشتی گلای باغچه بمیرن

آرزومه که یه روزی توی کلبمون

منو تو پای دل همدیگه پیرشیم

زیر سقف آرزو ها به همه دنیا بنازیم

کاشکی میشد منو بفهمی

درد پنهونمو بدونی

حرف عمری خستگیو  از تو چشمام بخونی

کاشکی بودی...

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً

رقص دانه های برف

زیر نور چراغ های خیابان

این سوی پنجره تاریک است 

وآن سوی زمین سفید پوش می شود

...مثل عروس رویاهای غرق شده من

...بگذار بی ادعا اقرار کنم

...که دلم برایت تنگ می شود

{{...وقتی نیستی}}

...!!!دلتنگی هایم را قاب می کنم

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً

!هر جا هستی،یادِ من باش!یادِ این نفس بریده

!که یه عُمره توی آینه، تنها عکسِ تو رُ دیده

!هرجا هستی، یادِ من باش! من که با یادِ تو موندم

!پا به پای هر دقیقه،از تو خوندم!از تو خوندم

!از تو که شرمِ سلامت،لحظه هامُ زیرُ رو کرد

!با خداحافظِ سردت، چشمِ من به گریه خو کرد

!!!همترانه!یادِ من باش

!!!بی بهانه یادِ من باش

،،،وقتِ بیداریِ مهتاب

!!!عاشقانه یادِ من باش

!هر جا هستی،یادِ من باش!آخرین خاتونِ آواز

!با تو خوش صدا ترینه،سیمِ بی زخمه ی این ساز

!یادِ من باش، وقتی بی من این ترانه رُ شنیدی

!یادِ من باش،اگه من رُ، حتی توی خواب ندیدی

!بی تو تقویمِ سکوتم، هفته ی آبی ندارم

!این ترانه اُوجِ من نیست،این سقوط انتحاره

!!!همترانه!یادِ من باش

!!!بی بهانه یادِ من باش

،،،وقتِ بیداریِ مهتاب

!!!عاشقانه یادِ من باش

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً

!ای رفته ز دل،رفته ز بر،رفته ز خاطر

بر من منگر تاب نگاه تو ندارم

بر من منگر زانکه به جز تلخی اندوه

در خاطر از آن چشم سیاه تو ندارم

ای رفته ز دل،راست بگو،بهر چه امشب

?باخاطره ها آمده ای باز به سویم

گر آمده ای از پی آن دلبر دلخواه

!من او نیّم،او مرده و من سایۀ اویم

من او نیّم آخر دل من سرد و سیاه است

او در دل سودازده از عشق،شرر داشت

او در همه جا،با همه کس،در همه احوال

!سودای تو را ای بت بی مهر،به سر داشت

من او نیّم این دیدۀ من گنگ وخموش است

در دیدۀ او آن همه گفتار،نهان بود

وان عشق غم آلوده در آن نرگس شبرنگ

مرموزتر از تیرگی شامگهان بود

_من او نیّم آری،لب من_این لب بی رنگ

دیریست که با خنده ای از عشق تو نشکفت

اما به لب او همه دم خندۀ جان بخش

مهتاب صفت بر گل شبنم زده می خفت

بر من منگر تاب نگاه تو  ندارم

!آن کس که تو می خواهی اش از من بخدا مُرد

او در تن من بود و ندانم که به ناگاه

!چون دید و چه ها کرد و کجا رفت و چرا مرد

من گور وی ام،گور وی ام،بر تن گرمش

افسردگی و سردی کافور نهادم

او مرده و در سینه من،این دل بی مهر

...سنگی ست که من بر سر آن گور نهادم

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَفي كُلِّ ساعَةٍ وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً